Meisjes plagen kusjes vragen… ik wist niet dat jongens dat zo letterlijk nemen

Als kleine meisjes zeiden we het wel eens: “meisjes plagen kusjes vragen”, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat het ook echt waar kon zijn. Ik vind het zo mooi hoe mijn kinderen me duidelijk kunnen maken hoe dingen echt werken… en dan zeker mijn zoon!

Op school werd ik aangesproken door een vader, dat mijn kleuterzoon zijn dochter had gepest. Niet leuk, want je wil niet horen dat jouw kind pest, maar wel een goed moment om er eens met hem over te praten. Bij een eerder pest-incident was hij meeloper, toen had ik al gemerkt dat kleuters nog helemaal niet goed doorhebben hoe ze een ander pijn kunnen doen met hun gedrag. Dat was voor ons allebei een leerzaam gesprek.

Vorige keer was zoonlief goed voor rede vatbaar, maar dit keer werd hij direct hysterisch toen ik het bespreekbaar probeerde te maken. Hij ontkende in alle toonaarden dat het gebeurd was en weigerde sorry te zeggen. Jongens spelen veel ruwer dan meisjes, jongens vinden stoeien en duwen vaak leuk, meisjes meestal niet. Kon het zijn dat hij het als spelen had bedoeld, maar het meisje het als pesten had ervaren? En dat hij het daarom al lang vergeten was, terwijl zij er erg van geschrokken was?

Een week later had hij hetzelfde meisje weer gepest. Een heel lief en rustig meisje, waarom in hemelsnaam? Enigszins verbouwereerd arriveerde ik op mijn werk en vertelde ik een collega over de situatie. Dat ik het niet snapte, dat ik dit helemaal niet van hem herkende, niet begreep waarom hij er absoluut niet over wilde praten. Mijn collega, een meer ervaren moeder met pubers, vroeg meteen: “Zou hij verliefd op haar zijn?” 

Zou dat het zijn? Dat ik daar niet aan gedacht had! Na school begon ik voorzichtig: “Wat vind je eigenlijk van haar?”, hij antwoordde vrij neutraal “Ik vind haar aardig.” Ok… “Ben je misschien een beetje verliefd op haar?” Toen ik hem dat vroeg hield ik alvast rekening met een boze reactie, maar die bleef uit. Op zijn gezicht  verscheen een verlegen glimlach. Ja, hij was verliefd op haar, maar durfde dat niet te laten merken. Hij was zichtbaar opgelucht dat hij het nu kon delen, maar ook nog een beetje bezorgd. 

Maar verliefd zijn is toch leuk? Nou dat bleek lastig te zijn, want zijn vrienden vinden verliefd zijn vies, vertelde hij. Ze zouden hem allemaal uitlachen als ze het zouden horen, dat wist hij zeker. Een paar dagen later besteedde een juf in de klas aandacht aan het onderwerp. Om de een of andere reden durfde hij het toch op te biechten in de groep. Gelukkig lachten zijn vrienden hem niet uit. Een paar dagen later kon ik hem vertellen dat ik van een moeder had gehoord dat een van zijn vrienden ook verliefd was. Bovendien waren twee andere klasgenoten vast ook verliefd, bedacht hij zelf, want die plagen elkaar vaak.

En het meisje? Zoonlief maakte een mooie kaart voor haar, met een tekening er op en een envelop vol “meisjes-stickers”. Binnenkort gaan ze een keer samen spelen. En wij papa’s en mama’s? Wij zijn opgelucht dat dit het was… en vertederd ?