Jongens en meiden hetzelfde? No way

Je kunt het niet gemist hebben: de campagne “Laat jij jongens nog wel jongen zijn?”, heel Nederland lijkt er over gevallen te zijn. “Het is stereotypering en ook meisjes moeten kunnen ravotten.” En natuurlijk komen dan meteen de voorbeelden van meisjes die niet stil kunnen zitten en ravotten. Maar hebben ze niet gewoon heel erg gelijk?

Zou het dan alleen bij ons op school zo zijn dat bij binnenkomst meisjes rustig gaan zitten kletsen met elkaar en jongens druk roepend achter elkaar aan rennen? Zou het dan alleen bij onze zwemles zo zijn dat de meiden heel eager in een rijtje naar de juf luisteren en jongens met elkaar dollen en iets te veel eigen initiatief hebben? No way, er zijn uitzonderingen, maar gemiddeld gezien is dit het beeld.

Begrijp me goed, mijn dochter komt zwart van de modder thuis, net als haar broer. Ze is echt een rouwdouwer en heeft nooit pijn, veel van de vrienden van haar broer zien haar als one of the guys. Maar toch is het anders, binnen ontpopt de rouwdouwer zich opeens tot poppenmeisje en kan ze veel beter stilzitten dan die jongens.

Als ik mijn zoon ophaalde toen hij 3 of 4 jaar was had hij vaak iets boevigs gedaan met zijn vriendjes: duplo door de ruimte gegooid, het toilet onder water gezet of een werkje van iemand gesloopt. Bij mijn dochter krijg ik dit commentaar nooit, die is op een andere manier stout, dat is aan het einde van de dag vergeten. Inmiddels klaagt zoonlief over de jongere jongens die zich zo gedragen, maar ik hoor hem nooit over meisjes die duplo gooien of werkjes slopen.

Iedere jongensmama kent het wel: je komt met je zoon thuis bij een gezin met alleen maar meiden en voelt je opgelaten. Opeens lijkt je zoon druk, lawaaiig en onopgevoed. Veel ouders met zoons vinden het heel herkenbaar. Dat is vast niet omdat ouders met zoons slechtere opvoeders zijn dan ouders met alleen dochters 😉 

Toen mijn zoon net geboren was had ik veel vrouwelijke collega’s met zoons, ik kom uit een meisjesgezin en het was voor mij super leerzaam. Ze vertelden me hoe je jongens op een manier stimuleert die bij ze past, zonder het jongensgedrag af te keuren. Zoonlief ontpopte zich al snel tot het typische jochie, ik had super veel aan die tips. Als vrouw leerde ik om zijn gedrag niet als lawaaiig en druk te zien, maar als een ondernemend en nieuwsgierig, waarbij hij natuurlijk grenzen moet leren.

Niet alle opvoeders (mannen en vrouwen) kunnen of willen het positieve in jongensgedrag zien. Een paar jaar geleden was er een docu die schrijnend in kaart bracht wat de gevolgen kunnen zijn voor de ontwikkeling van jongens. Juist op dat moment gingen wij een school kiezen. We gingen voor een school die ruimte geeft aan kinderen die beweging nodig hebben, een school die stimuleert dat kinderen ontdekken door te doen. Van vriendinnen hoor ik vaak dat hun zoons zich op school nog heel erg moeten aanpassen, op een manier die niet bij hun past.

Dan is het toch super goed dat deze campagne een discussie los probeert te maken over hoe we onze jongens op een manier kunnen stimuleren die bij hun past? Dat betekent niet dat we meisjes niet lekker moeten laten rouwdouwen en ontdekken. Het betekent ook niet dat er geen meisjes zijn die gedrag vertonen dat traditioneel als jongensgedrag wordt gezien. Het betekent dat we alle kinderen als individu moeten bekijken, ze stimuleren op een manier die bij ze past en daarbij ons eigen referentiekader moeten durven loslaten. Laten we wat minder waardeoordelen loslaten op kinderen, maar kijken hoe we ze kunnen stimuleren in hun ontwikkeling!

Verder lezen en kijken

Dit is het spotje van SIRE, voor wie het nog niet gezien heeft.

Wil je de kritiek op de campagne lezen, kijk dan eens naar deze artikelen in de Volkskrant en de Adformatie.